Het klinkt misschien weinig origineel in de oren, maar verhuizen naar de andere kant van de wereld, is echt wel een wedergeboorte. Heel wat zaken die voor ieder van ons vanzelfsprekend zijn, die we soms al van kinds af doen, zijn dat plots niet meer. Heel eenvoudige, dagdagelijkse taken zijn dat plots niet meer en je moet dus gewoontes uit België vergeten en jezelf nieuwe gewoontes aanleren. Het begint al met links rijden met de wagen in plaats van rechts, maar gaat veel verder. Heb je in België eieren nodig ga je naar winkel A, scheermesjes in winkel B en een badlaken in winkel C. Maar nu moet je plots de vraag stellen of dit product überhaupt te vinden is in Indonesië en als het te vinden is, waar je het moet gaan zoeken. Zit er letterlijk een vijs los, dan ga je bij ons waar elke doe-het-zelver gaat, naar de Gamma of de Brico en koop je een schroevendraaier.
Maar waar is de lokale doe-het-zelf zaak hier… ? Een ander voorbeeld: In België stappen we zonder nadenken een telecom-winkel binnen om een simkaart te kopen, hier heb je een paspoort nodig om die te kopen en dan sta je nog geen stap verder, omdat niet-Indonesische gsm’s simpelweg niet werken met een simkaart van hier. Daarvoor moet je eerst bij de juiste overheidsinstantie zijn om je gsm te laten registreren en als je de pech hebt dat het een duur toestel is, moet je er nog taks op betalen ook. Veel
eenvoudiger is het dan maar om een goedkoop toestel aan te schaffen in Indonesië en daar je simkaart in te rammen. Cash geld is ook iets wat hier nog veel meer in gang is dan in Europa. Gelukkig kun je in de steden bijna overal met de kaart betalen, maar verlaat je de stadscentra, dan zorg je maar beter dat je geld op zak hebt. En veel geld, want het grootste bankbiljet dat te krijgen is, is 100.000 Roepia. Het equivalent van 7 EUR. Wil je dus pakweg 200 EUR mee de baan op nemen, is het al een opdracht om je portefeuille nog op een deftige manier dicht te plooien.
Wat het winkelen zelf betreft, heb je hier de meest diverse soorten winkels. Ga je naar de toeristische centra zoals Kuta of Seminyak, dan zul je daar in de moderne shopping centra dezelfde winkels vinden die je ook in Europa vindt: van een Adidas-winkel tot Zara, van H&M tot Michael Kors. Ubud, waar wij wonen, is op dat vlak wat authentieker. Er zijn ook kleine kledingwinkels waar je je ding vindt, maar de grote, internationaal bekende ketens, zul je hier niet zien. Je vindt er echter wel supermarkten die zonder probleem de vergelijking met hun Westerse collega’s kunnen doorstaan. Ik maak even een kleine zijsprong naar één van die Westerse collega’s.
Er is er namelijk één te vinden op het ganse eiland, een Carrefour, de grootste supermarkt van Bali. Een bezoek daaraan was voor mij hallucinant. De Carrefour ziet er uit zoals de supergrote Carrefours bij ons. Met die nuance dat ik er volledig alleen was. Ik heb een half uur in de winkel rondgelopen en behalve
drie man personeel, heb ik niemand gezien. De rekken waren volgeladen al was er niets van verse voeding te vinden zoals vlees, vis of zuivelproducten. Door de Corona-pandemie is deze Carrefour volledig in de vergeethoek geraakt en is niemand nog zinnens om er te gaan winkelen. Dus als iemand ooit een spook-supermarkt wil bezoeken, je weet waar te gaan.
Maar goed, terug naar de supermarkten in Ubud. Daar zul je de meeste producten vinden die je in de Westerse winkels vindt. Al moet er wel een nuance gemaakt worden. Alle producten, die geïmporteerd zijn, of nog specifieker, die vooral voor de Westerlingen bestemd zijn, zijn in vele gevallen duurder dan in het Westen. Dit komt enerzijds door de hoge importtaksen, maar anderzijds ook (vermoed ik) doordat de afzetmarkt enkel bestaat uit klanten die het ook effectief kunnen en willen betalen. Om het wat concreter te maken, zaken zoals kaas, boter of confituur (allemaal geïmporteerd), kosten hier gemakkelijk het dubbele van wat we
in Europa gewoon zijn. Terwijl andere zaken hier een derde tot maximum de helft kosten van wat je in Europa betaalt. Ook voor alcohol geldt hetzelfde. Een fles wijn zal hier vaak duurder zijn dan in Europa. De achterliggende verklaring is opnieuw de hoge importtaksen, maar ook het feit dat Indonesië overwegend Islamitisch is en alcohol dus voornamelijk iets is voor Westerlingen (lees: er mag al eens zwaar getaxeerd worden aangezien de lokale bevolking er geen last van heeft).
Naast de supermarkten zul je ook in werkelijk elke straat kleine toko’s vinden. Die kun je nog het best omschrijven als kleine hutjes waar de lokale bevolking ofwel vele soorten fruit aanbiedt, ofwel drank en droge voeding. Zo’n geïmproviseerd winkeltje is meestal maar enkele vierkante meters groot en in een achterafkamertje van deze winkel vind je in vele gevallen ook de keuken en slaapkamer van de winkeluitbater, dit alles ook niet groter dan enkele vierkante meter. Het is één van de meest duidelijk zichtbare elementen om te zien dat de lokale bevolking het met héél weinig moet stellen. Maar dat heeft geen invloed op hun vriendelijkheid. In elke toko waar ik meermaals mijn gezicht heb laten zien, ontvangen ze je met een enorme glimlach en dito vriendelijkheid. Heb je je portefeuille vergeten? Geen probleem, betaal het mij een andere keer. Vele van deze toko’s zijn ook ontmoetingsplaatsen voor de mensen die er in de buurt wonen. Vaak vind je er enkele stoelen en tafels voor de deur, waar mensen uit de straat verzamelen om bij te praten, te schaken of te kaarten.
Maar voor wie denkt dat dit land qua ontwikkeling een stap terug is, toch nog één voorbeeld van grote voorsprong. Hier is werkelijk alles van eten, drank of dagdagelijkse producten te vinden online. Niets nieuw onder de zon, Deliveroo en Bol.com bestaan in België toch ook? Ja, maar hier heb je alles meteen in huis. Zit je ’s avonds in de zetel naar een film te kijken en heb je plots zin in wat je maar kunt bedenken om te eten? Enkele knoppen indrukken op de gsm en een half uur later staat een scooter voor de deur met het gevraagde. Brood vergeten kopen? Scheermesjes op? Vind je geen balpen? Teveel gezweet en geen deodorant in de buurt? Zit je op de pot en is het papier op? Enkele klikken in de app en binnen het uur staat iemand met het gevraagde aan de deur. De winkels zijn ook 7 op 7 open en meestal van 7 tot 23 uur. En het gaat nog verder. Je kunt via de app ook een chauffeur op een scooter of wagen mee boeken, die je binnen enkele minuten komt ophalen en afzet op de gewenste plaats. Nog niet overtuigd? Wil je nu onmiddellijk een dokter spreken? Open de app, zoek de specialist en bespreek je probleem. Dafalgan of hoestsiroop nodig? Ook die liggen binnen een uur op de keukentafel. Maar goed, ik heb honger gekregen van al dat uitleggen, snel iets bestellen via de app.
Comments