Nu we een dak boven ons hoofd hebben voor de komende anderhalve maand, kunnen we terug genieten van de vele pracht die Bali te bieden heeft. En vandaag trekken we naar de dierentuin om beestjes te gaan bekijken. Nadat we via de ingang voor niet-Indonesiërs Bali Zoo betreden (ja, er zijn aparte ingangen en aparte prijzen voor buitenlanders) wordt er al meteen een grote papegaai op onze hand gezet om een foto te nemen. Daarna banen we ons een weg tussen de herten en de kangoeroes, drinken een koffie met zicht op enkele gigantische struisvogels en trekken naar de hyena’s.
Terwijl ik de hyena’s bewonder, roept Delphine plots verschrikt. Ik ben niet meteen mee en kijk naar haar waarom ze schrok. Blijkt dat we plots oog-in-oog staan met een leeuwin. Het regenseizoen indachtig waren we vroeg vertrokken die dag, waardoor we op dat moment de enige bezoekers zijn die zich in dit gedeelte van de dierentuin bevinden. Daardoor krijgen we een unieke kans om helemaal alleen op enkele centimeters van zo’n machtig beest te staan, enkel gescheiden door een glazen wand. Het levert een massa unieke foto’s op.
Amper hebben we de leeuwen achter ons gelaten of we worden al vergast op luidkeels geschreeuw afkomstig van apen. We zien ze niet, maar je kunt ze al van ver horen. Delphine steekt onmiddellijk alle eten en drank weg, uit schrik dat de loslopende apen haar zullen aanzien voor een snackbar. Zo’n vaart loopt het echter niet, aangezien de brulapen, vandaar het gebrul dat over gans de dierentuin te horen was, op een eiland zitten.
Daarna komen we nog vele voor ons Westerlingen, vreemde beesten tegen. Een Komodo-varaan van ettelijke meters, krokodillen, verschillende soorten apen, tijgers en cassowary’s. Casso-watte? Cassowary’s zijn grote vogels met een blauwe kop die je enkel op enkele Indonesische eilanden en
Australië vindt. Geen doetjes in ieder geval aangezien de cassowary geboekstaafd staat als de gevaarlijkste vogel ter wereld.
Opvallend voor ons Westerlingen, maar de meest populaire dieren bij de lokale bevolking, zijn de pony’s. Waarschijnlijk is dat voor hen een zeldzame gebeurtenis om oog-in-oog te staan met een pony, wat voor ons doodnormaal is.
Helaas is het niet alleen maar plezier en vertier in de dierentuin. Naarmate we verder lopen door het park, krijgen we steeds meer een ongemakkelijk gevoel. Twee tijgers die in een kooi zitten van twintig meter op twintig, orang-oetangs die met z’n drieën op een klein eilandje zitten zonder bomen en twee sun-beren die het moeten stellen met een ruimte amper groter dan een tennisterrein. Eén van de beren is zo doorgedraaid dat hij een kwartier lang heen-en-weer loopt tussen de twee deuren die de weg naar de vrijheid afsluiten. Schrijnend. Net als de olifanten die, naar ik gelezen heb, mentaal gekraakt worden zodat ze vrijwillig mensen op hun rug toelaten. Het was pijnlijk om te zien, al moeten we zoiets wel in zijn context plaatsen. Ook bij ons waren dierentuinen tot eind vorige eeuw niet beter dan hetgeen we vandaag gezien hebben. Het heeft bij ons ook tijd gekost vooraleer dergelijke taferelen werden aangepakt. Hopelijk volgt Indonesië deze trend snel.
Daags nadien trekken we het centrum van Ubud in om enerzijds de Yoga Barn, het bekendste yoga-centrum van Bali, en anderzijds de winkelstraten te verkennen. Ik neem de opportuniteit te baat om na de Yoga Barn via een kleine omweg richting winkelstraten te stappen zodat we langs het bekende en beruchte Monkey Forest moeten passeren. Dit is een bos aan de rand van Ubud dat, hoe raad je het, bekend staat om zijn vele apen. En omdat muren rondom het bos natuurlijk geen middel
zijn om apen te tegen te houden, moet je zelf het bos niet ingaan om deze dieren tegen het lijf te lopen. Ze klimmen overdag namelijk over de muren en begeven zich enkele honderden meters diep de stad in. Je kunt er vele tientallen apen zien rondlopen door de straten van Ubud, al is voorzichtigheid geboden. Ze zijn gek van alles wat blinkt: zonnebrillen, gsm’s, plastiek zakken, … en zullen niet aarzelen om die uit je handen te grissen.
Terwijl ik van op een veilige afstand een troep apen aan het filmen ben, hoor ik plots gekletter op de golfplaten boven mijn hoofd. Ik kijk verschrikt omhoog en zie dat er amper anderhalve meter boven mijn hoofd, een gezette aap van bijna één meter me zit aan te staren. Slik. Voorzichtig stop ik mijn gsm weg en
steek de straat over zodat er terug wat afstand is tussen mij en de big boss. De grote loebas is ondertussen zijn interesse in mij kwijtgespeeld en besluit ook de straat over te steken, als een echte acrobaat gebruik makend van de elektriciteitskabels die er hangen. Het zal zeker niet onze laatste ontmoeting zijn met apen, zowel in Ubud als op andere plekken.
Comments