Deel 49: Blue Moon Lake

Ik eindigde mijn vorige post met het plan om Elephant Hill te beklimmen.  Een helling waarvan de top op 2.700 meter hoogte ligt, een 300-tal meer dan de stad zelf.  Naief als ik ben, dacht ik dat snel even te klaren.  Zonder drank.  Op een hoogte van 2.700 meter waar de lucht al een stuk ijler is.  Op een pad met ongeveer 2.000 treden.  Kort gezegd: ik heb het me ferm beklaagd, maar was na een klein uurtje puffen en zuchten toch boven.  En plots bekloeg ik het mij niet meer.  Wat een prachtig zicht op de wijdse omgeving en de stad.  En als ik de andere kant opkeek, had ik een machtig zich op Snow Mountain.  Het was alle miserie waard.

Daags nadien was het tijd om te verhuizen.  Niet naar een andere stad, maar wel naar een ander hotel in dezelfde stad.  Niet dat er iets mis was met het eerste hotel, maar als ik voor een kleine week in een stad ben, verander ik meestal van hotel.  Enerzijds omdat ik zo meer ervaring heb om te delen op mijn website, anderzijds omdat ik in het verleden al te vaak heb meegemaakt dat ik voor een week vastzat in een slecht hotel en dit zo wil vermijden.  Zoals gezegd was er niets mis met het eerste hotel, behalve dan dat na twee nachten mijn rug het hard te verduren kreeg van een betonharde matras. 

Op dus naar het tweede hotel.  Als je het checkt op Google Maps, Baidu Maps, Booking & Agoda, dan kwam je op vier verschillende plaatsen uit.  Leuk.  Maar ze gaan mij geen tweede keer liggen hebben.  Ik regelde een plaatselijk persoon die met zijn bakfiets mijn valies kon verplaatsen zodat ik die niet opnieuw over de onregelmatige plaveistenen moest sleuren én ik ging er ook van uit dat deze goeie man de weg zou kennen.  Niets bleek minder waar.  Zelf de lokale bevolking vindt in dit doolhof aan straatjes zijn weg niet.  Het heeft zowaar een uur geduurd vooraleer we de juiste plek gevonden hadden.  Ik blijf het herhalen: China is niet voor beginners.  Zeker met Google Maps ben je vaker wel dan niet gesjareld. 

In de namiddag trok ik enkele kilometers noordwaarts, naar Shahe Village.  Een dorp net buiten Lijiang dat vergelijkbaar is met de oude stad van Lijiang.  Dezelfde soort huizen en uitzichten, alleen iets minder verfijnd en afgewerkt dan Lijiang.  Maar daartegenover staat wel dat het hier een pak minder druk is dan in de stad van Lijiang die tot het UNESCO erfgoed behoort. En aangezien ik de komende week nog naar gebieden ga boven de 3.000 meter en ik al drie jaar geen winter heb meegemaakt en bijgevolg ook niets van winterkledij bezit, was het tijd om op zoek te gaan naar een muts en een warme jas.  En of ik de hoofdvogel heb afgeschoten.  Er valt niet over te discussiëren: ik heb de allercoolste muts ooit gekocht.  En even later ook een dikke jas waardoor ik helemaal klaar ben om de sneeuwkou te trotseren (hoop ik toch).

Daags nadien vroeg uit de veren terwijl de temperatuur buiten net boven het vriespunt stijgt.  Vandaag ga ik een record verbreken, of toch een poging doen daartoe: het hoogste punt bereiken waar ik ooit ben geweest (als we vliegtuigen even wegdenken). Dat record staat nu nog op 3.800 meter in de Franse Alpen, maar dat wil ik vandaag verpulveren. Al gaat de poging de mist in.  Niet letterlijk, ik ben hier al zeven dagen gezegend met een knalblauwe hemel, maar wel door de regels van de berg waar ik heen trek.  De Jade Snow Mountain die je van heinde en ver ziet liggen, is in totaal 5.596 meter hoog.  Niet dat ik tot daar ga klimmen, want tot op heden is nog maar één groep alpinisten beklommen en wordt tot één van de moeilijkste toppen ter wereld beschouwd.  Wel wou ik naar Glacier Park gaan, een gletsjer die op 4.600 meter hoogte ligt en waar je met een kabelbaan heen kunt.  Echter, door zijn enorme aantrekkingskracht, mogen er dagelijks “amper” 10.000 mensen naar boven.  Ik vond 10.000 nog altijd behoorlijk veel, dus trok vol goede hoop in de vroege ochtend naar daar.  En kreeg nul op het rekest.

Er zijn twee opties om de berg op te gaan.  Ofwel boek je een georganiseerde trip van ettelijke honderden euro’s ofwel boek je je ticket online.  Een optie die op het internet amper te vinden is.  Want dat boeken, kun je enkel via WeChat (een soort Chinese Whatsapp, maar dan uitgebreider), een app die trouwens enkel in het Chinees is en die alles behalve eenvoudig te installeren is als niet Chinees.  Maar het doel heiligt de middelen en ik heb WeChat geïnstalleerd.  Maar daarover later meer. Sowieso had ik al in het achterhoofd gehouden dat de kans bestond dat ik de berg niet op kon, maar er is nog zoveel moois te zien op deze bergflank.  En dan heb ik het niet enkel over het imposante zicht op een berg van meer dan 5.5 kilometer hoogt, maar ook over Blue Moon Lake.  Een strook van vier meren op een hoogte van 3.300 meter.  Vier meren met een uitzicht waar ik compleet van mijn sokken door werd geblazen: een gigantische besneeuwde berg, heuvels met duizenden naaldbomen, vier meren die zo blauw zijn dat je haast zou denken dat het niet echt is, maar ik zweer het, de foto’s zijn echt zoals het meer er uitziet.  En dan nog een hoop watervallen die het plaatje helemaal af maken.  Ik kon enkel maar genieten en verdomd blij zijn dat ik dit mag meemaken.

Jammer genoeg kon ik geen beelden maken met mijn drone.  Daarvoor moet die eerst geregistreerd zijn en dat kun je enkel met een Chinees telefoonnummer.  En zo’n Chinees telefoonnummer bemachtigen is ook een uren durende administratieve rompslomp.   Had ik al gezegd dat China niet voor beginners is? Ondertussen heb ik al een nummer, maar de registratie zal waarschijnlijk ook nog wel even op zich laten wachten.  En vliegen zonder vergunning in een land waar op elke hoek van de straat agenten of security staan en waar er zelf in de bossen op 3.000 meter hoogte overal camera’s hangen, dat ga ik niet riskeren.  Alleen al omwille van het feit dat ik, en ik val in herhaling, opnieuw de enige niet-Aziaat was op deze plek.  De Aziaten die mij trouwens ontgoochelden.  Op amper 3.000 meter zat een kwart onder hen al aan de zuurstofflessen.  Jawel, je kunt er overal ampules kopen, de grootte van een anderhalve liter fles, gevuld met zuurstof die je via een masker inademt.  En ja, als ik een trap oploop van honderd tredes, ben ik halverwege al buiten adem, maar ik ben dan ook de enige zot hier die alles te voet doet.  Al de rest rijdt in kleine busjes van het ene naar het andere meer… Ongelooflijk eigenlijk, als je de kans hebt om in zo’n sprookjesachtig decors rond te lopen.

Maar goed, terug naar WeChat.  Via die app kun je elke avond, vanaf 20uur, de tickets die niet door reisorganisaties zijn ingepalmd, opkopen.  Fredje om 19u al klaar, elk van de tientallen schermen een print screen nemen en dan in Google Translate opladen om te vertalen.  Fredje alles ingevuld tegen 19u30, maar betalen lukte nog niet: Dat kan pas vanaf 20u.  Maar geen nood, er waren nog meer dan 2.000 tickets.  Fredje opent de app om 20u01 en ziet dat al zijn voorbereiding weg is en dat er nog 5 tickets beschikbaar zijn. En 2 seconden later nog nul.  Dus helaas pindakaas, ook op mijn laatste dag ga ik niet naar deze gletsjer kunnen trekken…

Maar niet getreurd, mijn record gaat er sowieso aan, aangezien mijn volgende stop Shangri La is, en die stad zelf ligt al op 3.300 meter.