Deel 47: Een minderheid in China

Dag 3 van mijn avontuur in China en mijn laatste dag in Kunming, de hoofdstad van de provincie Yunnan.  Deze provincie, qua oppervlakte vergelijkbaar met Duitsland, telt in totaal 26 minderheden, die allen samen 30% van de bevolking uitmaken.  En dat op een totale bevolking van bijna 50 miljoen inwoners. Ten zuiden van de stad, net naast de plek waar ik gisteren de kabelbaan genomen heb, ligt een park waar al die minderheden aan bod komen, het Yunnan Nationalities Village.  Stel je daarbij een soort Bokrijk voor, maar dan op Chinees niveau.  Ikzelf was eerder sceptisch bij aankomst, maar hoe langer ik in het park rondliep, hoe meer mijn argwaan veranderde in bewondering.

Stel je bij dat park 26 hele kleine dorpjes voor.  Niet meer dan drie tot tien huisjes, allen opgetrokken in de typische stijl van die minderheid, zoals Tibetanen, Mongolen, Moslims of Mancurians.  Maar elk mini-dorp zag er adembenemend mooi uit, zoals je China voorstelt in je mooiste dromen.  Daarenboven zitten er in elke dorp acteurs (ik ga er toch van uit dat het acteurs zijn), gekleed in de typische klederdracht van die bevolkingsgroep.  Je kunt ook binnenkijken in de huisjes en zien hoe men vroeger leefde.  Daarnaast hangt er ook kunst die eigen is aan hen en zullen in vele dorpen de acteurs muziek spelen op de hun typische instrumenten en sommigen zijn zelf aan het zingen.  En ik ben nogal een lauwe minnaar van dergelijke taferelen, maar toch werd ik enkele malen van mijn sokken geblazen.  Zo was er één man die op een bankje zat, en plots out-of-the blue begon te zingen.  Ik zweer het u, het klonk als een nachtegaal.  Helaas was het erg moeilijk om hen te filmen terwijl ze zongen of een muziekinstrument bespeelden.  Ik zag geen enkele Chinees dit doen en ondanks dat er nergens aangeduid staat dat dit niet mag, gebeurde het in het begin een aantal keren dat ze gewoon stopten met spelen of zingen terwijl ik begon te filmen.  Ik vermoed dat ze dit niet leuk vonden of niet wilden, dus ben ik er na enkele pogingen maar mee gestopt.  Vreemd genoeg zag ik ook niemand foto’s trekken van de medewerkers in de prachtige outfits, dus ook dat heb ik niet gedaan.  Al zeker niet omwille van de enorme taalbarrière die me maar blijft parten spelen.

Na meer dan vier uur (jawel, ik had nooit gedacht dat ik zoveel tijd hier zou doorbrengen), zei mijn rug dat het welletjes was.  Mijn slimme horloge wist me al te vertellen dat ik in de 48uur dat ik in China was, al meer dan een marathon had afgelegd en ook mijn rug begon te kraken onder het zware labeur.  Maar het waren mijn laatste uren in Kunming en er is nog zoveel te ontdekken… Bijgevolg won mijn hoofd het van mijn lijf en trok ik naar de Oude Stad van Kunming.  En al meteen was ik blij dat ik de pijn verbeet.  Allereerst moet je door een gigantische, typisch Chinese poort wandelen, waarna je in het oude stadscentrum van Kunming terecht komt.  Na een vijftal minuten stappen kwam ik dan bij een Boeddhistische tempel die er fantastisch uitzag.  Ik was daar wat foto’s en video’s aan het maken terwijl de zon aan het ondergaan was en het begon stilaan tijd te worden om op zoek te gaan naar de metro.  Net op dat moment riep er iemand naar mij.  Dat bleek een jonge monnik te zijn die, zo zou later blijken, de enige was die in het klooster van dit tempelcomplex woont.  En voorwaar, het was na bijna 3 dagen ook de eerste mens die ik tegenkwam, die iet of wat deftig Engels sprak.

Hij nodigde me uit om bij hem te komen zitten en wou wat met mij praten.  Ik vermoed dat hij sowieso heel weinig niet-Chinezen ziet, want in de drie dagen dat ik in Kunming verbleef, heb ik welgeteld zes westerlingen gespot.  En vandaag zelf geen enkele, ondanks dat ik me vandaag begaf in twee van de belangrijkste toeristische attracties van de stad.  Maar goed, daar zat ik dus, in een prachtige tempel, thee te drinken met een Chinese monnik.  Die me na tien minuten uitnodigde om samen met hem te eten.  In totaal zou ik een uur met hem doorbrengen, een unieke ervaring en al een geluk dat mijn hoofd het van mijn lijf haalde.

Op dan naar mijn hotel.  Al verliep dat niet zonder slag of stoot.  Vooraleer ik naar de Oude Stad trok, had ik al gecheckt of er een metrostation in de buurt was.  En dat bleek ook zo te zijn.  Gewoon langs de andere kant van de Oude Stad de straat volgen.  Echter, wat je niet meteen opvalt als je Google Maps opent, is hoe lang al die straten zijn.  Want wat op de kaart maar een goeie centimeter was, bleek in realiteit 3 kilometer.  Dus ja, Kunming is echt wel enorm. 

Halverwege mijn metrorit, besloot ik om af te stappen in het station van Kunming.  Aangezien zelf de meest eenvoudige zaken hier moeilijk zijn, wou ik al even checken hoe ik mijn online bestelling, kon omzetten in een geldig ticket.  Dus ik goed voorbereid, met een ganse vertaling op mijn GSM naar het loket.  Ik toonde haar de boodschap “Ik heb online een ticket geboekt voor morgen en wil weten wat ik moet doen”.  Lijkt me duidelijk. “Passport!”  “No, I don’t have it with me, but it’s for tomorrow”  koude blik, ze verstond het niet.  Snel op mijn gsm vertalen… “I need passport!”  “yes, but no passport now, tomorrow”  “PASSPORT, NOW!!!”  “ok, I think you need my passport so I’ll bring that with me, together with the mail en bedankt voor niets”.

En zo wordt mijn stelling nogmaals bewezen: China, dames en heren, is niet voor beginners.