Na onze vakantie op het tropische eiland Nusa Lembongan, zijn we genoodzaakt om Indonesië te verlaten. De regels zijn wat ze zijn en met een toeristenvisum kun je slechts een beperkte periode in Indonesië verblijven. Aangezien de deadline nadert, zijn we dus genoodzaakt om het land te verlaten. Op het ogenblik dat wij dit doen, maakt het weinig uit hoe lang je Indonesië verlaat, zolang je maar het land verlaat. Ondertussen zijn de regels hieromtrent verstrengd, wie naar Singapore reist met het doel om terug te keren naar Indonesië, moet minstens drie dagen in Singapore verblijven.
Echter, het land verlaten is vanuit Indonesië niet hetzelfde als vanuit België. Indonesië is een onmetelijk groot land dat zich van oost naar west uitstrekt over een afstand van meer dan 5.000 kilometer. Om dit in de juiste proportie te zetten, dat is meer dan de afstand tussen de Oost- en Westkust van Amerika of de afstand die je overbrugt als je van Brussel naar Afghanistan reist. Het dichtstbijzijnde "buitenland" is dan ook Singapore, Maleisië of Australië. Dat “dichtbij” is dus met een korrel zout te nemen aangezien de dichtste buitenlandse bestemming vanuit Bali minstens 2.000 kilometer verder ligt, ofte een vlucht van een kleine drie uur. Wij hadden gekozen voor Singapore wat gezien de afstand, prijs en de toen van toepassing zijnde Corona-maatregelen de meest logische keuze leek.
Vooraleer we de vlieger kunnen opstappen, moeten we eerst terug op het vasteland zien te geraken. Daarvoor moeten we de ferry nemen voor een boottocht van ongeveer dertig minuten, waarna het linea recta naar de luchthaven gaat. Daar zullen we enkele uren later met een KLM-vlucht richting Singapore vliegen. Nou ja, dertig minuten is de tijd die je er over doet met een normaal functionerende boot. Die hebben we dit keer niet. We zijn amper twee kilometer de baai uit, of één van de motoren begeeft het. Na een tiental minuten stuurloos ronddobberen op een gelukkig niet al te wilde zee, besluit de crew hetgeen te doen wat mij na tien seconden al de logische oplossing leek: doorvaren aan verminderde kracht met minder motoren. Daardoor duurt de initiële overtocht van dertig minuten nu meer dan een uur.
Door deze vertraging en door de drukke avondspits op Bali, want het liep ondertussen al richting zes uur ’s avonds, komen we een uurtje later dan gepland op de luchthaven van Bali aan. Vooraleer we echter aan de procedure kunnen beginnen om op de vlieger te stappen, moet ik eerst nog iets regelen. Aangezien we voor minder dan 24 uur naar Singapore trekken, om geen onnodige tijd te verliezen bij het inchecken van bagage en ophalen van bagage en om te besparen op de ticketprijs, hadden we tickets met enkel handbagage geboekt. In mijn geval bestaat die handbagage uit een laptop, tweede scherm, tablet, drone, externe harde schijven, … waardoor er geen plaats is voor extra kleding of toiletgerief. Maar die heb je natuurlijk niet nodig voor een trip van 24 uur, niet? Met andere woorden, ik ging mijn reiskoffer met kleding en toiletgerief achterlaten op de luchthaven en die daags nadien terug ophalen. Het had wat voeten in de aarde om dit allemaal geregeld te krijgen, zelf de security kwam er zich op een bepaald moment mee moeien, maar uiteindelijk ben ik er in geslaagd om mijn bagage bij de bevoegde instantie achter te laten voor een periode van 24 uur.
Tijd om aan boord te gaan dus. Want alles verliep wonderwel vlot: check in, douane, immigratie, … zo smooth als smooth kan zijn. Of toch niet, een uur vertraging om te boarden. Geen probleem, dan komen we pas om middernacht aan in Singapore. En eenmaal daar, zijn we ook op ons gemak, want ons hotel ligt in de luchthaven. Waarop slaat dan dat "vervloekt"? De douane in Singapore? Nee, integendeel, alle documenten die we op voorhand moesten prepareren, werden geeneens gevraagd door de douane. En na een zoektocht van vijf minuten in de onmetelijk grote en indrukwekkend mooie hal van de luchthaven hadden we zelf al ons hotel gevonden. Zou dat hotel dan voor de tegenslag zorgen? Want men wist ons te melden dat er ’s nachts werken werden uitgevoerd die voor geluidsoverlast zorgden. Niets van gemerkt. Is het dan de kamer zelf? Die is amper tien vierkante meter groot (ja, je leest dit goed: een bed, een douche en een wc en dan nog 1 vierkante meter voor handbagage), maar ook dat is geen probleem want dat wisten we op voorhand.
Pas daags nadien, na het ontwaken, beginnen de problemen. Onze vlucht terug naar Bali, die omstreeks 17u is gepland, is uitgesteld naar 21u. En het hotel dat we geboekt hebben bij terugkeer in Bali heeft ook gemaild. Dat onze boeking niet geldig is want dat het hotel momenteel gesloten is wegens renovatie. Misschien dan best je boeking-systeem afsluiten, zou ik zo denken. Gelukkig krijgen we na het nodige aandringen ons voorschot terug. En elk nadeel heeft zijn voordeel. Doordat onze vlucht verlaat is, hebben we zowel tijd om bij het ontbijt een nieuw hotel te boeken, als tijd om de luchthaven te verlaten en Singapore te verkennen.
En dat hebben we gedaan. Een beetje geshopt, wat Nespresso-capsules gekocht aangezien die niet te vinden zijn in Bali, klein beetje sightseeing en dan, omstreeks 17u terug naar de luchthaven om als eerste in te checken zodat we nog wat extra kunnen shoppen in de prachtige luchthavenhal van Singapore waar alle bekende merken thuis zijn. En als ik zeg prachtig en indrukwekkend, dan bedoel ik werkelijk prachtig en indrukwekkend. Het middenplein lijkt meer op een jungle dan op een luchthavenhal. Een jungle inclusief waterval van 50 meter hoogt.
Maar goed, voor we dat kunnen doen, eerst inchecken. Als eerste in de rij, geen tijd verliezen, alle documenten afgeven en alles lijkt goed te gaan. Tot plots: “I’m sorry sir, you can’t go on this flight, it is overbooked”. We kunnen niet mee en moeten dus een dag langer in Singapore blijven. Tegenslag. En hoe moeten we dan terug naar Bali? Dat moeten we zelf regelen en KLM zal dit achteraf terugbetalen. Ok, dit lijkt toch wel vreemd.
- “kunt u mij een bewijs bezorgen dat ik niet mee mag en dat jullie die kosten gaan dekken.”
- “ja, dat komt er zeker aan, gaat u maar naar het hotel op onze kosten en wij mailen dat wel naar u.”
- “Nee, wij blijven hier tot u ons een bewijs geeft dat zegt dat wij niet mee mogen met deze vlucht, anders hebben we geen poot om op te staan en kunnen jullie zeggen dat we gewoon niet zijn opgedaagd.”
- “Dan moet u nog even wachten.”
Wat voor KLM “even wachten” is, draait uit op een uitputtingsslag van vier uur! Kort samengevat werden er tien passagiers geweigerd. Mensen die op huwelijksreis vertrokken godbetert, een zwangere vrouw, mensen die een duurbetaalde duikvakantie hadden geboekt. KLM heeft gedurende die vier uur geweigerd om ook maar enig bewijs te geven dat we niet aan boord mochten. De mail die ze beloofden, is nooit aangekomen. Een bewijs dat boarding werd geweigerd, hebben we ook nooit gekregen. Mondeling werden compensaties beloofd van vele honderden euro’s, maar die hebben we nooit gezien. En tot slot moesten we zelf een nieuwe vlucht boeken, die minstens 500 EUR per persoon kost. Dat laatste was absoluut onaanvaardbaar. KLM moet koste wat het kost voor ons een vlucht boeken. Wat ze uiteindelijk ook deden. Vijf dagen na onze originele vlucht. Ja u leest het goed, vijf dagen na onze originele vertrekdatum. Dat was het moment waarop de andere “geweigerden” de handdoek in de ring smeten en gedegouteerd huiswaarts trokken in plaats van op huwelijksreis of op duikvakantie. In dat licht, valt onze schade heel goed mee. Zeker omdat KLM ons hotel betaalt. Dat onzinnige aanbod om vijf dagen te wachten, is voor die andere koppels onaanvaardbaar. Daarom dat KLM zo’n idioot voorstel deed. Wisten zij veel dat het voor ons an sich niet uitmaakt hoelang we hier blijven, zolang KLM maar betaalt. Ik ben er zeker van dat ze dachten dat ook wij gingen afdruipen, maar niets is minder waar.
Velen zullen nu denken: “dat is toch fantastisch, een gratis verblijf op kosten van KLM.” Dat zou het kunnen zijn. Ware het niet dat we ook nog een hotel hebben betaald in Bali, wat niet annuleerbaar is. Geld kwijt. Mijn bagage staat nog op de luchthaven van Bali. Opnieuw extra kosten en extra stress dat die verloren zou gaan in de krochten van de luchthaven. Ik heb ook geen kleren bij me. Eén onderbroek die ik al 24 uur aan heb, een hemd dat een uur in de wind stinkt na een dagje stappen in Singapore bij 35 graden en – geluk bij een ongeluk – heb ik last minute mijn short verwisseld voor een jeans. Propere sokken heb ik niet meer, dus zit ik, terwijl ik dit typ rond de klok van middernacht, blootsvoets in de lobby van het hotel dat KLM voor ons heeft geregeld. Stinkend tot en met aangezien mijn deo ook ergens in de luchthaven van Bali ligt. Het leven in Singapore is daarenboven erg duur en voor mensen die een jaar lang op een klein budget willen leven, is het dus niet verantwoord om hier alle remmen los te laten en alles wat we ontbreken te gaan kopen. Zeker omdat we er niet op rekenen dat KLM ook maar enige verantwoordelijk zal dragen voor de kosten die we nu moeten maken. En ik kan nu al zeggen dat het drie maand geduurd heeft vooraleer ik überhaupt antwoord heb gekregen op mijn claim en dat KLM, op onze drankjes in de luchthaven na, alles geweigerd heeft onder het motto dat zij mijn kleren niet moeten betalen en dat we in Bali ook hadden moeten eten. Dat het eten in Singapore ongeveer vijf maal zo duur is als in Bali, vergeten ze gemakshalve.
Hoe mooi het voor een buitenstaander ook moge klinken, we zitten hier toch enigszins gegijzeld in een stad waar we op dit moment niet willen zijn. In onze hoofden gingen we snel over en weer naar Singapore en terug naar ons rustige leven in Bali. Wij hebben geen behoefte om langer dan 24u in een wereldstad te vertoeven, zijn er niet op gekleed, zijn er niet op voorbereid en het gebrek aan vrijheid, om niet te kunnen doen wat je eigenlijk wil doen, zorgt ervoor dat we onvoldoende kunnen genieten. Maar we zitten hier nog vier dagen. Er kan nog veel gebeuren en hopelijk te goede. Maar dat is voor de volgende blogpost.
Comments