Deel 2: Quarantaine in Jakarta
- Fréderic
- 19 okt 2022
- 4 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 18 feb 2023
Hier sta ik dan door het grote venster van de suite van ons quarantaine-hotel te staren om negen uur ’s avonds lokale tijd, daar waar ik anderhalve dag eerder nog door het raam van mijn penthouse neerkeek op de Schelde.
Zestien verdiepingen lager krioelt het van de scooters en auto’s die zich een weg banen door het drukke verkeer van Jakarta. De nacht is enkele uren geleden gevallen over de hoofdstad van Indonesië en de horizon wordt verlicht door de skyline van Jakarta. De vermoeidheid is immens na een trip die 27 uur eerder begon en we hunkeren dan ook naar ons bed.
Daags voordien waren Delphine en ik net voor het middaguur vertrokken vanuit ons voormalig appartement richting luchthaven alwaar het avontuur, dat we ondertussen al twee jaar hadden uitgesteld, eindelijk kon beginnen. Ondanks de vloedgolf aan paperasserij en de risico’s die verbonden zijn aan reizen in Corona-tijdperk, gingen we toch de sprong wagen.
Die dag bracht een eerste vlucht ons in zes uur tijd van de luchthaven van Zaventem naar Doha, Qatar, waar ons een transit van bijna drie uur stond te wachten. Ondanks het nachtelijke uur (in Doha was het bijna middernacht op het moment dat we er voet aan grond zetten), was er een grote drukte in de reusachtige Qatarese luchthaven. Een mengelmoes aan nationaliteiten liep er rond, allen aan het wachten op hun vlucht. Vooral een Japanse vloot trok daarbij de aandacht. Allen liepen ze gekleed in een witte wegwerpoverall, met plastic handschoenen en schoenovertrekjes. Niet enkel hadden ze een mondmasker, maar ook een plastic scherm voor hun gezicht. De meeste landen komen met drastische maatregelen door dit virus, maar bij die Japanners neemt het gewoon panische proporties aan. Kun je je voorstellen dat je zo twaalf uur lang op een vliegtuig zit? Ik niet in ieder geval.
Wijzelf verplaatsten ons met de monorail die de verschillende zones van de luchthaven met elkaar verbindt, richting het hart van de luchthaven, waar de bekende reuzenknuffelbeer staat. Daar nestelden we ons in hoekje van de terminal waar enkele restaurantjes waren, wachtend tot de gate opende. Langzaamaan begon de vermoeidheid door te wegen van de weg die we al hadden afgelegd en dat terwijl we nog geeneens halfweg waren. Gelukkig hadden we het comfortabele vooruitzicht dat onze nachtvlucht van bijna negen uur richting Jakarta, in businessclass doorging. De draconische toegangsvereisten van Indonesië schrikten de meeste potentiële bezoekers af, waardoor er amper gegadigden waren om een vlucht naar daar te boeken en een upgrade dan ook voor een fractie van de normale prijs werd aangeboden, een welgekomen luxe.
Eenmaal aan boord van de Airbus van Qatar Airways, nestelden we ons comfortabel in de ruime zetels, gaven we onze bestelling voor zowel het avondeten als het ontbijt door en last but not least, sprongen we in de comfy pyjama’s die klaarlagen op onze zetel.
Een uurtje na het opstijgen en nadat ons avondmaal was verorberd, was het tijd om onze zetel plat te leggen, ons oogmasker op te zetten en een zacht dekentje over ons te draperen zodat we hopelijk enkele uurtjes konden slapen. Na een drietal uur werd ik wakker, wat volgens mij een persoonlijk record is qua slapen-op-een-vliegtuig. Een snelle blik op mijn horloge leerde me dat het nu ongeveer half 5 in de ochtend was in België. De weinige reizigers rondom ons lagen allen te slapen. Doordat we naar het oosten vlogen, was de zon al opgekomen, maar gelukkig bleven alle luiken dicht tot een uur voor landing waardoor de ganse cabine donker bleef, ideaal om nog wat te soezen.
Delphine lag naast me rustig te tukken en zou pas enkele uren later wakker worden, toen ik aan mijn ontbijt begon. Klein fretzakje als ik ben, deed ik me tegoed aan de lekkerste dingen die op de kaart stonden. De cabine crew was niet alleen ongelooflijk attent en vriendelijk, maar het eten was daarenboven ook heerlijk.
Enkele minuten na het vooropgestelde landingstijdstip raakten de wielen van het vliegtuig Indonesische grond. Normaliter zou het avontuur nu écht kunnen beginnen, maar in deze tijden stond er nog een ganse waslijst aan formaliteiten gepland. De voorbije weken had ik me gelukkig goed voorbereid, verschillende groepen op facebook gevolgd en alle documenten die we moeten voorleggen afgedrukt en voor de zekerheid in de cloud gedropt. Na in totaal acht controles, gaande van vaccinatie certificaat over recente negatieve PCR test tot visa-controle en een nieuwe afname van een PCR-test, stapten we met onze valies door de douane alwaar ons paspoort in beslag werd genomen in afwachting van de uitslag van onze PCR-test. Alles verliep behoorlijk vlot en iedereen op de luchthaven was vriendelijk en behulpzaam. Na bijna twee uur wachten, kwam het verlossende nieuws dat we negatief hadden getest en exact drie uur na de landing, konden we opgelucht maar vermoeid de luchthaven verlaten. Dat is twee uur langer dan in niet-Covid tijden, maar twee uur sneller dan ik verwacht had.
We stapten in een grote, zwarte Toyota die klaar stond aan de luchthaven en begonnen aan een tocht van een uur door de avondspits van Jakarta. Langs alle kanten vlogen de scooters ons voorbij en alle chauffeurs claxonneerden er op los. Voor Delphine was dit de eerste kennismaking met de Aziatische wereld, voor mij kwam het allemaal wat bekender voor: de vele kraampjes waar de lokale bevolking zijn eten koopt, het grote verschil tussen de moderne zakenwijken met indrukwekkende skyline en de authentieke wijken, het mierennest dat het verkeer is, …
Na het nodige gedrum in het verkeer, kwamen we aan in de ondergrondse parking van het hotel, alwaar we meteen in een aparte lift begeleid werden naar de zestiende verdieping waar alle quarantaine-suites zich bevinden en een tijdelijke check-in is gemaakt. Meteen kregen we te horen dat voor de tweede keer in minder dan een week de quarantainemaatregelen waren versoepeld. Vorige week was het regime nog van vijf nachten quarantaine naar drie nachten gegaan, nu is het zelf naar twee nachten gegaan, op voorwaarde dat er om 4u ’s nachts getest wordt in de tweede nacht. Het betekent wel weer wat mailen en schuiven met de hotelreservatie en vliegtuigtickets, maar dat hoort allemaal bij de charmes van het avontuur. En dat avontuur is nu echt begonnen besef ik terwijl ik nog altijd door het raam van de kamer staar, recht in de Indonesische nacht.
Comentários