Deel 18: Nusa Penida
- Fréderic
- 28 jan 2023
- 5 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 18 feb 2023
Wanneer je “Bali” intikt in een online zoekmachine, dan zul je bij de afbeeldingen veel insta-famous plekjes zien. Echter, om één van de meest iconische plekken te bezichtigen, Kelingking Beach, moet je het eiland Bali verlaten en naar een andere eilandengroep varen, met name de eilanden Nusa Penida, Nusa Lembongan en Nusa Ceningan. Op deze eilandengroep vind je, dankzij het feit dat deze moeilijker bereikbaar is, een massa aan ongerepte natuurpracht. En deze plekken kunnen we dan ook niet negeren in onze ontdekkingstocht door Bali. Beginnen doen we met het grootste eiland, Nusa Penida.
In vergelijking met het vasteland van Bali, is Nusa Penida maar een klein eilandje, maar het bevat een schat aan natuurschoon op een oppervlakte de grootte van een Vlaamse stad zoals Antwerpen of Gent. Om deze plek te ontdekken, is de eerste stap om er te geraken. Het eiland bevindt zich ongeveer vijftien kilometer voor de kust van Bali en dus kun je niet anders dan een plekje boeken op één van de ferry’s die de verbinding voorzien tussen het vasteland en Nusa Penida. Deze brengen je in drie kwartier ter bestemming. Toen wij deze trip maakten, betekende dat nog natte voetenwerk, aangezien er in Bali geen aanlegsteiger was en je rechtstreeks van op het strand de boot op kroop, baggerend door vloedlijn. Sinds eind 2022 is echter een eind gekomen aan deze ouderwetse manier van aan boord gaan en werd een echte haven met aanlegsteiger gebouwd. Voor wie dit een spijtige zaak vindt, geen nood, dit ritueel waarbij je door het water moet om de boot te bereiken, kun je nog steeds ervaren als je aanmeert op Nusa Lembongan. Maar dat is iets voor een volgende blogpost.
Nusa Penida dus. Een eiland vol natuurpracht, met als bekendste plek zoals gezegd Kelinking Beach of T-Rex beach (eens je er een T-Rex in ziet, kun je het nooit meer niet-zien, sorry daarvoor). Wij hebben het geluk dat we dit deze plek bezoeken op een ogenblik dat het internationale toerisme nog op zijn gat zit, maar in normale tijden is deze plek en bij uitbreiding gans Nusa Penida een verschrikking. Enerzijds omdat de wegen er zo smal zijn waardoor elke tegenligger ervoor zorgt dat je quasi tot stilstand komt en je daardoor uren in de wagen zit als je de blikvangers van het eiland wil zien, anderzijds omdat iedereen die bekendste plekken van het eiland wil zien en er dus een volkstoeloop is op de plekken zelf. Dit geldt zeker voor Kelingking Beach. In normale omstandigheden een drukke bedoening waar je mogelijks een uur moet aanschuiven om een mooie foto te kunnen nemen met de iconische achtergrond, tijdens ons bezoek een al bij al rustige plek waar je vooral attent moet zijn voor de tientallen aapjes die er rondlopen en steeds op zoek zijn naar een hapje, drankje of gsm-toestel.
Wat je ook niet leert op het internet, is het feit dat de trap naar het strand ongelooflijk steil is. Wie een trip overweegt tot aan het gouden strand met azuurblauwe water, neemt er best zijn tijd voor en mag zeker niet aan hoogtevrees lijden. Zowel de afdaling als de beklimming nemen elk meer dan een half uur in beslag, dus plan voldoende tijd in hiervoor. Wij laten het in ieder geval aan ons voorbij gaan en trekken naar een ander strand waarvoor we geen trappen hoeven te doen: Crystal Bay.
Deze baai is wat mij betreft één van de mooiste stranden van gans Bali. Gouden stranden met palmbomen, een prachtige, zonovergoten baai gevuld met vissen in alle kleuren van de regenboog en in het midden van de baai een klein rotseilandje. Een ideale plaats om enkele uren te zonnebaden en snorkelen.
Op het einde van de dag, moet de innerlijke mens natuurlijk ook versterkt worden. Na een strandwandeling vallen onze ogen op een sushi-bar, de ideale afwisseling tussen de noedels- en de rijstgerechten door. We worden er met open armen ontvangen door de eigenaar die tegelijkertijd ook chef-kok is en verantwoordelijk voor de visvangst. Hij noemt Made en samen met zijn vriendin Susan baat hij het sushi-restaurant uit. Nadat hij heerlijke, verse sushi voor ons gemaakt heeft voor de prijs waarvoor je in België een koffie krijgt, pakt hij een stoel en komt bij ons zitten voor een gezellige babbel waardoor we te weten komen dat hij een jaar voor het begin van de pandemie het restaurant geopend heeft en dat hij ook elke ochtend samen met zijn schoonvader voor zonsopgang de boot inspringt om te gaan vissen rondom het eiland. Op onze vraag waar we een goeie kreeft of tonijn kunnen eten op het eiland, komt het verrassende, doch aangename antwoord dat hij morgen voor ons een tonijn gaat proberen vangen om die op de barbecue te leggen. Balinese vriendelijkheid ten voeten uit.
Daags nadien trekken we naar het oosten van het eiland alwaar we het bekende Diamond beach willen bezoeken. Echter, het is er nog hoogwater en volgens onze gids te gevaarlijk om nu de steile trap af te dalen en op het strand te gaan liggen en al zeker te zwemmen. Daarop besluiten we om langs de andere kant af te dalen, naar Atuh Beach. Na een zeer steile, honderd meter hoge trap afgedaald te hebben, komen we als één van de weinige toeristen aan op het strand. Boven lopen er redelijk wat toeristen rond, maar slechts weinigen willen of durven helemaal naar beneden gaan. Ons niet gelaten, want het zorgt ervoor dat we een viertal uur in grote rust aan het strand kunnen liggen. Het zicht op de baai is ook waanzinnig mooi. Te midden van de baai ligt een eilandje waarlangs alle zeewater moet passeren. Dit zorgt ervoor dat er gigantische golven van drie, vier meter hoogte ontstaan die met volle kracht inbeuken op de kliffen van dat eilandje. Daardoor spat het schuim soms tien meter hoog de lucht in. Adembenemend mooi, fascinerend en een zalige locatie om te zonnekloppen. Ook al omdat er kleine, houten barakjes zijn waar drank en eten te verkrijgen is. In de zon zitten, met een prachtig natuurspektakel, een octopus verorberen en een kokosnoot slurpen. Er zijn ergere plaatsen op deze planeet.
‘s Avond zijn we zoals eerder gezegd, terug te gast in Sushi Island en doen er ons te goed aan de heerlijke tonijn die Made voor ons bereid. Wanneer de rekening komt, vraagt Made zelf nog of het niet te duur is nadat hij ziet hoe ik naar de rekening staar. Mijn gestaar was echter ingegeven door het feit dat ik niet kon geloven dat het zo goedkoop was. En wanneer we enkele uren later afscheid nemen, biedt hij zelf aan om ons met de scooter terug naar ons hotel te voeren. Niet alleen een toonbeeld van de vriendelijkheid en hulp die Balinezen aanbieden, maar ook een prachtig voorbeeld van veiligheid. Made en Susan lieten gewoon hun restaurant achter (en zoals jullie ondertussen weten, restaurants zijn open ruimtes zonder muren) zonder de kassa af te sluiten of de keuken op slot te doen.
Comments