Enkele dagen geleden was het nog zonnebaden aan de zee, maar nu is het tijd voor wat natuur en cultuur. Na een stevig ontbijt, springen we bij onze chauffeur-voor-één-dag in de wagen richting de wereldbekende rijstvelden van Tegallalang, een fotogenieke locatie die ongeveer tien kilometer ten noorden van Ubud ligt.
Deze rijstterrassen zijn normaliter één van de vele grote publiekstrekkers in Bali, maar aangezien het eiland vooralsnog niet wordt overspoeld door toeristen, zijn we ook hier quasi alleen. Ik heb online een leuke wandeling gevonden van een kleine drie kilometer door de rijstvelden, maar na enkele honderden meters moeten we die poging helaas al afbreken. We zijn wel het juiste pad afgedaald om het riviertje over te steken, maar op de plaats waar we in het dal een brug moeten oversteken, was geen brug meer te bespeuren. ’t is te zeggen, de brug ligt er nog wel, maar hij is waarschijnlijk vele maanden geleden meegesleurd door het kolkende water en ondertussen volledig overwoekerd door planten. We proberen het nog wel via een ander pad om de rijstvelden te bereiken, maar door de tropisch hitte, de brandende zon en het gevoel dat dit andere pad een net iets te avontuurlijk pad is, houden we deze optie al snel voor bekeken. Het levert ons wel een ontmoeting met een leguaan van een meter op. Net nadat we het kleine riviertje hebben gekruist (want hier lag wel een brugje), zien we het beest met een prehistorische look uit de rivier kruipen richting rijstvelden. Gelukkig is hij een twintigtal meter van ons verwijderd, want hadden we dit monster opeens voor onze voeten zien verschijnen, hadden we zeker een gat in de lucht gesprongen van schrik. Helaas ook geen foto, doordat de afstand, het hoge gras en de camouflage van het beest het onmogelijk maakten om er een bruikbare beeld van te maken.
Op dan naar de tweede locatie van de dag waar we het meer culturele luik van de dag gaan invullen: Pura Tirta Empul. Pura is het Indonesisch voor tempel en deze tempel is één van de bekendere hindoeïstische tempels op Bali. Deze tempel, die meer dan duizend jaar oud is, is een watertempel waar hindoes zich spiritueel reinigen in het water van de heilige bron. Tirta Empul is dan ook de Indonesische term voor heilige bron. De waterpoel met de fonteinen is wellicht bekend van menige foto’s, zeker als er een gigantische mensenmassa in het water zit. Terwijl we het schouwspel staan te bekijken, worden we plots door een oudere man aangesproken met de vraag of we geïnteresseerd zijn om het reinigingsproces ook te ondergaan. Na enige aarzeling en onder het motto dat we alles eens moeten proberen hier, volgen we de man richting kleedkamers. Daar krijgen we een blauwe sarong (Indonesisch voor doek) overhandigd die we rond ons lichaam moeten draperen. We ontdoen ons van onze kleren en enkel getooid in mijn boxershort en blauwe sarong, trekken we naar het binnenplein van de tempel.
Vooraleer je in het heilige water mag stappen, moet je voorafgaand op het binnenplein mediteren, een wens doen en een offer aan de goden brengen. Dat heilige water is verdeeld over twee baden. Het linkse bad dient voor de reiniging van het lichaam en telt dertien fonteinen. Aan elk daarvan moet je kort mediteren, drie maal water in je gezicht gooien, water proeven en tot slot je kop onder de fontein steken. Om eerlijk te zijn, van het water heb ik niet geproefd. In een land waar in elke hotelbadkamer flesjes water staan om je tanden te poetsen gezien de gebrekkige water hygiëne, sta ik niet te popelen om aan elke fontein een slok water te slikken. En zeker als je indachtig houdt dat de laatste twee van de dertien fonteinen niet mogen gebruikt worden door de levenden, aangezien deze twee fonteinen enkel dienen voor de doden. Jawel, ook de overledenen worden spiritueel gereinigd in hetzelfde bad…
Nadat we dit ritueel bij elke fontein hebben herhaald, is het tijd om te verkassen naar het tweede, rechtse bad voor de reiniging van ziektes die zich in het innerlijke lichaam bevinden, om tot slot te eindigen bij de laatste fontein, waar je extra tijd neemt om de geest te reinigen en een nieuwe wens te doen. Eenmaal dit is gebeurd, is het tijd om de waterpoel te verlaten en qua timing is dit perfect aangezien enkele tellen later, de hemelsluizen opengaan. Al maakt dat voor ons, waterratjes van het moment, natuurlijk bitter weinig uit. En gelukkig blijft het ondanks de regenbui nog aangenaam warm, want na deze reiniging mag je het heilige water niet van je lichaam vegen, wat meteen ook verklaart waarom er nergens handdoeken te bespeuren zijn. Bijgevolg keren we zo niet enkel als volledig gereinigde mensen terug naar huis, maar ook als twee verzopen waterkippen.
Comentários