We staren door het metersbrede raam, in een leeg penthouse. Net zoals zeven jaar geleden toen ik in Dikkelvenne of all places kwam wonen, is het ganse appartement terug maagdelijk leeg. Zeven jaar vol vreugde en verdriet, zeven jaar van inrichten en genieten, zeven winters en zeven zomers. Amper een uur eerder heb ik mijn handtekening gezet onder de notariële akte waardoor ik definitief afscheid heb moeten nemen van mijn geliefde penthouse, met veel spijt in het hart.
Ik heb het moment waarop we in een leeg appartement staan, heel bewust gekozen als startpunt van dit verhaal, al had het evengoed een ander moment kunnen zijn. Het moment dat ik als tienjarige een spreekbeurt over Nieuw Zeeland had gemaakt en mezelf voorhield ooit naar de andere kant van de aardbol te verhuizen. Of het ogenblik waarop ik voor het eerst voet zette op Indonesische bodem in 2019. De dag dat we de knoop doorhakten om een nieuw leven in Bali te beginnen, het ongemakkelijke moment waarop ik mijn ontslag gaf bij KBC na tien jaar trouwe dienst, … Maar nee, ik kies heel bewust voor dit moment. Dichter bij herboren worden, zullen we niet komen. Net als een pasgeborene hebben we bijna niets. Onze meubels en inboedel hebben we de voorbije weken verpatst, alle overbodige kleren hebben we verkocht of weggeschonken, van mijn wagen nam ik vorige week reeds afscheid en over enkele ogenblikken hebben we zelf geen dak meer boven ons hoofd. Enkel nog vier grote reiskoffers waarin al onze bezittingen die ons nog resten zitten. Dat en twee vliegtickets naar de andere kant van de wereld: Bali, Indonesië, het eiland waar we een tweede leven willen beginnen.
Mijn liefde voor het eiland is twee en een half jaar eerder ontstaan toen ik via een groepsreis drie weken door Java en Bali heb gereisd. Na mijn terugkeer heeft het me vele weken gekost om terug te kunnen aarden in België. Het mooie weer, het dagdagelijkse buiten leven, het avontuur, de vriendelijkheid van de plaatselijke bevolking, de manier van leven van deze mensen waar amper plaats is voor stress of gejaagdheid, het feit dat in deze cultuur geen plaats is voor oppervlakkig materialisme, de prachtige natuur, ongerepte jungle, oneindige rijstvelden, machtige vulkanen, gouden stranden met palmbomen,... Dat alles was voldoende om mij als mens te veranderen en te doen besluiten om te emigreren naar dit paradijs. In het voorjaar van 2020 zouden we voor één maand naar het Eiland van de Goden gaan, zoals Bali ook genoemd wordt, om op ontdekking te gaan en te ervaren hoe het voelt om daar te leven.
Helaas, driewerf helaas, amper enkele weken voor ons vertrek werd over gans de wereld de pauze-knop ingedrukt door Covid-19 en werden ook onze plannen voor enkele maanden uitgesteld. Enkele maanden, dat dachten we toch initieel. Maar de realiteit sloeg toe en zo kwam het dat we veel langer dan enkele maanden geduld moesten oefenen. Enkele maanden werden vele maanden. En hoe langer de tijd duurde, hoe onduidelijker alles werd, hoe meer afgestompt ik werd, zowel privé als professioneel, tot op het punt dat de muren van de spreekwoordelijke wachtkamer waarin we zaten op mij afkwamen en ik het gevoel had verstikt te worden.
Op dat ogenblik hebben we een gedurfde beslissing genomen. Indonesië was nog gesloten voor toeristen, buitenlanders mochten het land slechts in uitzonderlijke gevallen binnen en er waren geen internationale vluchten naar Bali.
Maar omdat we al lang genoeg hadden gewacht om onze droom te realiseren, besloten we om ondanks alle obstakels, toch de sprong te wagen. Er moest in relatief korte termijn heel veel geregeld worden: enerzijds vluchten naar Jakarta en Bali, hotels, visum, een eindeloze lijst administratie, strikte Corona-maatregelen die vervuld moesten worden, ... anderzijds een appartement dat moest leeggemaakt worden, een inboedel en garderobe die of verkocht moest worden of ingepakt. En last but not least moest er ook nog uitgebreid afscheid genomen worden van familie en vrienden.
Maar alles viel in zijn plooi en zoals ik deze eerste blog-post begon, staan we nu in een leeg penthouse, met enkel een hoop koffers die veel te zwaar geladen zijn, klaar om aan ons avontuur te beginnen.
Comments