15 Fruitsoorten die typisch zijn voor Bali (Deel 2)

6. Durian (doerian)

De doerian, ook wel "The King of Fruits" genoemd, is waarschijnlijk de enige vrucht ter wereld die verboden is in quasi elke hotel of overheidsgebouw in Azië en zelf kan leiden tot zware boetes vergelijkbaar met roken op voorgenoemde plaatsen. En dit heeft alles te maken met de zeer penetrante geur die de grote vrucht, die vol dikke stekels staat, verspreidt. Volgens kenners valt die geur te omschrijven als een mix van stinkende sportsokken, rottend vlees en een stinkend doucheputje. Voor wie zich over de geur kan zetten, volgt echter een ware delicatesse.

Vele mensen omschrijven het als het lekkerste wat ze ooit hebben gegeten: hartig, romig, zoet, … Dus nu is het mijn tijd om de doerian aan te snijden en mijn onversneden mening te geven. En daarvoor heb ik me een middelmatige doerian aangeschaft van een kleine twee kilogram. Terwijl hij in de winkelkar ligt, ruik ik al de vieze geur van de doerian en eenmaal hij thuis in de frigo ligt, stinkt het ganse huis binnen de minuut naar de vieze geur van de

doerian. Persoonlijk omschrijf ik ze als een combinatie van zweetvoeten en braaksel. En ik begrijp nu heel goed waarom hij op zoveel plaatsen verboden is. Daags nadien is het tijd om de doerian te openen. Het opensnijden is geen evidentie, aangezien de stekels keihard en erg scherp zijn. Gelukkig is het ding met de combinatie van een handdoek en een stevig mes, gemakkelijk open te krijgen. De vijf witgele worsten die er in zitten, lepel je er heel gemakkelijk uit. En dan is het tijd om te proeven. Terwijl je een stukje naar je mond brengt, passeert ze je neus en inhaleer je de stank, maar die proef je helemaal niet eenmaal hij in je mond zit. Het is inderdaad een smeuïge, zoete smaak die mij het meest doet denken aan een zoete vanille pudding. Wat jammer is voor mij, want ik lust helemaal geen vanille pudding. Slotconclusie: much ado about something regular. Krijg je de kans om een doerian te eten, probeer het zeker zelf, maar ik hou het bij deze ene keer aangezien de prijs en de stank niet opwegen tegen de smaak. Ik hou echter nog een stok achter de deur aangezien ik de doerian buiten het seizoen heb gekocht, dus mogelijks heb ik niet de volle smaak kunnen ervaren.

Indonesische kweek: - kg per jaar (3de plaats wereldwijd)

7. Markisa (Passievrucht)

Ik ga in herhaling vallen, maar ook deze vrucht ziet er in Azië helemaal anders uit dan degene die we in Europa in de winkels vinden. In Europa zien passievruchten er uit als bruine golfballen met een dunne schil, in Azië zien de passievruchten er wat uit als een groene pruim of appel, met een vlakke schil die dikker is dan de variant die je in Europa vindt. De zaadjes binnenin zijn ook iets groter, sappiger en zoeter dan wat we in Europa gewoon zijn.

De markisa vind je op vele plaatsen aangezien ze een mooie versiering zijn voor de tuin. De planten groeien op een gelijkaardige manier als klimop of wijnranken en klimmen via muren of staketsels omhoog waardoor de vruchten je letterlijk boven het hoofd groeien.

Indonesische kweek: 900 miljoen kg per jaar (5de plaats wereldwijd)

8. Nangka (Jackfruit)

Van deze vrucht heb ik helaas geen deftige foto, omdat de vrucht kopen een huzarenstukje zou zijn. Deze vrucht is namelijk de grootste ter wereld en een doorsnee exemplaar weegt tientallen kilo's. Dus niet meteen iets wat je zomaar in je winkelkarretje legt. In de winkel kun je wel kleine stukjes kopen, maar echt fotogeniek is dat niet. In het dagelijkse leven kun je de jackfruit ook aan de bomen zien hangen en ik hoop dan altijd maar dat er nooit ene op mijn hoofd valt.

De binnenkant van de vrucht zelf is geel en vlezig van textuur. Het vruchtvlees wordt niet enkel als zoetigheid gegeten, maar wordt ook gekookt en gebruikt als vleesvervanger. De smaak van gekookte jackfruit heeft wat weg van varkensvlees.

Indonesische kweek: 340 miljoen kg per jaar (4de plaats wereldwijd)

9. Pitaya (Dragonfruit)

De pitaya is van oorsprong een vrucht van op het Amerikaanse continent, maar wordt nu ook massaal in Azië gekweekt. Het is waarschijnlijk weinig bekend, maar de pitaya is de vrucht van een cactus. Het is een opvallende vrucht, met een felle roze/paarse kleur en schubachtige schil. Vandaar de verwijzing naar een draak. Als je de pitaya in tweeën snijdt, dan vind je ofwel een felle, paarse vrucht met zwarte, eetbare pitjes of wel een sneeuwwitte vrucht met dezelfde zwarte pitjes. Het is geen evidentie om er een goeie pitaya uit te kiezen, want de meeste hebben een nogal fletse smaak. Daarom een tip, ga voor de kleinste exemplaren, die zijn naar mijn ervaring het best qua smaak.

Indonesische kweek: no data

10. Pawpaw (Papaja)

De papaja is een vrucht die ook goed bekend is in Europa. Maar ook deze vrucht is in het Westen iets anders dan hier. Dit heeft in dit geval niets met de vrucht zelf te maken, maar wel met het transport. De papaja’s die getransporteerd moeten worden naar Europa, zijn kleiner en lichter, meestal niet meer dan 500 gram. In Indonesië is het transport echter geen probleem, aangezien deze vrucht overal groeit en je ze regelmatig tegenkomt als je de natuur in trekt. Dit zorgt ervoor dat je hier papaja’s kunt kopen die gemakkelijk 30 of 40 centimeter lang zijn en tot wel 5 kilogram wegen. De papaja is gemakkelijk klaar te maken: in tweeën snijden, de zwarte pitjes eruit lepelen en je kunt je tegoed doen aan het zachte, oranje vruchtvlees dat een licht zoete smaak heeft.

Indonesische kweek: 990 miljoen kg per jaar (5de plaats wereldwijd)