Bali en bij uitbreiding gans Indonesië, heeft dankzij de combinatie van zeer vruchtbare vulkaangrond en een tropisch klimaat met voldoende neerslag, de ideale omstandigheden om aan landbouw te doen. Hierdoor kun je eender waar op het eiland een veelheid aan verschillende soorten fruit kopen. Een aantal van deze vruchten, zoals bananen, kokosnoten of papaja’s, zie je zelf langs de openbare weg aan de bomen hangen. Deze lijst is een bloemlezing van de meest courante vruchten die je op Bali vindt en die ook gekweekt worden in Indonesië. Om het belang van Indonesië in de wereldwijde fruitproductie aan te tonen, zet ik ook bij elke vrucht hoeveel er jaarlijks gekweekt worden.
1. Kelapa & Nyuh Gading (Kokosnoot)
In Europa zijn we van kinds-af-aan opgevoed met het beeld van de bruine, harige, keiharde kokosnoot die in tekenfilms op het hoofd van de kluns valt die tegen de boom loopt. Maar eenmaal je in Indonesië bent, de grootste kokosnootproducent ter wereld, valt dat beeld in het water. De kokosnoten in Azië zijn ofwel groen en zo groot als een bowlingbal (Kelapa) ofwel oranje en met dezelfde grootte als de bij ons
bekende bruine kokosnoot (Nyuh Gading). Beide Aziatische varianten, die je in quasi elke tuin ziet hangen, hebben een vlezige beschermlaag aan de buitenkant (een drietal centimeter dik bij de groene, één centimeter bij de oranje) waar je relatief gemakkelijk doorheen kapt met een hakmes. Eenmaal je daar doorheen bent, bots je op een harde korst van enkele millimeters die je moet openslaan opdat je aan het kokoswater kunt. In tegenstelling tot de bruine variant bij ons, is er binnenin maar heel weinig vruchtvlees terug te vinden. Daarenboven is dit vruchtvlees, dat erg slijmerig is, ook veel minder lekker qua smaak dan wat we in Europa gewoon zijn.
Indonesische kweek: 16.800 miljoen kg per jaar (1ste plaats wereldwijd)
2. Salak (Snakefruit)
Van de salak kun je meteen zien waaraan hij zijn Engelse bijnaam te danken heeft. De bruine schil van deze vrucht heeft hetzelfde patroon als dat van een slangenhuid. Eenmaal je de druppelvormige vrucht hebt gepeld, vind je drie witgele stukken vruchtvlees die aan elkaar plakken. Bij het opeten pas je best op voor je tanden, want in het grootste van de drie stukken zit nog een grote, harde, donkerbruine pit. Qua smaak doet de salak mij denken aan een harde, lichtzurige appel.
Indonesische kweek: - kg per jaar (1ste plaats wereldwijd)
3. Rambutan
Deze harige, rode vrucht groeit in trossen en heeft zijn naam niet gestolen. Letterlijk vertaald betekent het woord rambutan “harig”. Eenmaal de zachte schil verwijderd, heb je een vrucht in handen die heel erg lijkt op de in Europa beter bekende lychees. Dezelfde vlezige, witte vrucht met een harde pit en qua smaak heeft het ook dezelfde zoete, sappige eigenschap.
Indonesische kweek: 100 miljoen kg per jaar (2de plaats wereldwijd)
4. Manggis (Mangosteen)
De manggis is zo groot als een appel en heeft een stevige, paarsbruine schil die ongeveer een centimeter dik is met bovenop een koddige groene steel. De schil is stevig, maar is toch gemakkelijk open te breken met de duimen, al is voorzichtigheid daarbij geboden. In de schil zit een felrood sap dat onuitwisbare vlekken achterlaat op kleren. Binnenin zit een witte, vlezige vrucht die uit verschillende schijfjes bestaat (een structuur vergelijkbaar met een clementine). De vruchten zijn sappig en zoet, al zorgt de aanwezigheid van grote, harde pitten in de grootste stukken ervoor dat je weinig eten voor je geld krijgt. Daarom koop je best kleine mangostenen, waar de pit nog niet ontwikkeld is.
Indonesische kweek: - kg per jaar (2de plaats wereldwijd)
5. Sirsak (Zuurzak)
De prijs voor de vrucht met de grappigste naam uit het lijstje, gaat naar de zuurzak. Net als de prijs voor de meest illegale vrucht in Europa. De verkoop van de zuurzak is namelijk in gans Europa verboden. Maar daarover straks meer. De vrucht zelf is donkergroen van kleur, heeft wat harde, scherpe stekels en heeft de vorm van een rugbybal. De meeste zuurzakken die je vindt, zijn enkele kilo’s zwaar, maar ze kunnen tot tien kilogram gaan. Qua smaak is hij lekker zoetzuur en mij doet het wat denken aan een mix van limoen, banaan en appel. Vooral als hij uit de koelkast komt, is hij even heerlijk als een ijsje. Wel zorgen dat de zuurzak helemaal rijp is (wanneer hij over gans zijn buitenzijde zacht is).
Maar nu naar de reden waarom hij in Europa verboden is. Die reden is terug te vinden in het feit dat er in vele Aziatische en Zuid-Amerikaanse landen een hele rits aan geneeskundige krachten worden toebedeeld aan zowel de vrucht, de bloem, de zaden en zelf de bladeren en schors van de boom waaraan ze groeit. De zuurzak zou helpen tegen kanker, diabetes, koorts, astma, depressie, artritis, malaria en nog vele andere ziektes. De meeste van deze claims zijn niet wetenschappelijk aangetoond, met uitzondering van de behandeling van kanker. Uit verschillende onderzoeken op muizen in de VS, Taiwan, Japan en Indonesië is gebleken dat de bladeren van de zuurzak-boom en in mindere mate ook de vrucht zelf, kankercellen effectief bestrijden. Daarbij laten ze in tegenstelling tot chemotherapie, de gezonde cellen ongemoeid. Daartegenover staat echter dat diezelfde stoffen ook een negatief effect hebben op ons zenuwstelsel waardoor de kans op de ziekte van Parkinson exponentieel verhoogd. Daarnaast leidt het overdadig eten van de vrucht tot slaperigheid en afbraak van pro-biotica. Vandaar dat er omtrent deze vrucht vooralsnog heel wat voorzichtigheid heerst en dus ook een verkoopverbod (al zul je mits wat zoeken online wel een webshop vinden die ze te koop aanbieden).
Indonesische kweek: 160 miljoen kg per jaar
Comentários